Amor a primeira vista.

Xirei a esquerda e alí estaba, facendo esquina. Na fronte, había unha igrexa cunha escultura na parede, nun oco do lateral.
Entramos para dentro, e non semellaba demasiado grande. Tiña unha barra moi longa, pero era estreito. O compañeiro, que coñecía este local, dixo de pasar ata o fondo, onde demos case media volta cara a esquerda, e vaixamos unha rampa de granito, con semicírculos saintes para non esvarar. O teito era unha obra de arte e de enxeniería.
Uns arcos, de amplio radio, sobre os que reposaban unhas longas pedras graníticas, suxeitaban o piso superior.
Sentamos nuns pequenos taburetes, e deseguida apareceu, coma unha rosa no mes de xaneiro, como a lúa chea, que brila no alto, sobre as demais estrelas; vaso de auga para o sedento e alento para iste asmático.
Os ollos aluminaronseme coa ilusión da vida; cheos a rebosar pola beleza do meu amor imposible, do meu amor a primeira vista.
Latexou de novo o meu corazón, coa sua sonrisa, sonrisa duns beizos fermosos, que os deuses quixesen bicar.
Latexaba e latexaba o meu corazon , co seu doce falar e tenra mirada. Pensamentos extranos que voltan a estar, como as ondas, que veñen, que van, as ondas do mar.
A luz que alumeaba aqueles arcos de pedra, alumeaba agora a sua beleza.
Eu xa marchara, pero durante horas, estivena vendo, coma se o tempo se detivese naqueles instantes nos que falei con ela.
Sempre a recordarei, subindo por aquela rampa, coas suas botas de suela plana e vestido de cortes extranos. A sua mirada, a sua sonrisa, o seu pelo negro escalonado.
Dormido esta xa o tempo, na miña memoria, de aquelas imaxes, da vela doncela, de cara agradable.
Mirame agora, e verasme ca pedra, rozando o xeonllo, rezando por ti, rezandoche a ti;
para que so sexas, o anxel da garda, daqueles recordos, da túa alegría, do fin da agonía, e do amor verdadeiro , que coma unha rosa me inspiras.
Sempre recordarei cando eu me fun daquel paraíso de felicidade para, tal vez, non voltar a vela nunca.
Mais levoa comigo, na miña memoria, vaia onde vaia, sabendo, que se volvo algun día,
tal vez ela xa non este, mais un ano tras outro, o pub Modus Vivendi, estara ahí, agradando, agradando o noso amor.